Hectische zwangerschapsweken door bezoek aan het ziekenhuis

– Door Ilona –

Sorry! Er zat ineens 4 weken tussen in plaats van de geplande 2. Ik was het helemaal vergeten! Nu zou ik een goed excuus gehad hebben als ik enorm druk bezig was met werken of iets. Maar we weten allemaal dat ik dat niet meer doe, dus dat kan niet. Wel waren de afgelopen weken wat bewogen vanwege bezoek aan het ziekenhuis.

De babykamer
Ik ben op stap geweest met mijn schoonmoeder, mijn ouders konden helaas niet mee ivm buikgriep, naar de ikea. Daar hebben we de babykamer bij elkaar geshopt. Een nieuw ledikant, een nieuwe kledingkast, (zelfde als m’n zoontje heeft) een kast voor boven de commode en wat hebbedingetjes. Ik ben braaf geweest en heb netjes achter het karretje gelopen, zoals m’n fysio aangeraden had.

Bekkenpijn
Mijn bekkenpijn is op een laag pitje komen te staan. Hoe ik dat voor elkaar gekregen heb? Nou, werkelijk bijna niets doen. Echt luisteren naar m’n lichaam.. zou het me dan eindelijk gelukt zijn? Helaas heb ik mij vorige week tot 2x toe op de triage moeten melden van de klinisch verloskundige. In het ziekenhuis dus!

Eerste keer ziekenhuis
De eerste keer zag ik aankomen, ik had sinds vrijdag al wat buikkrampen en voelde me alles behalve lekker. Toen dat zaterdag nog niet helemaal over was, nam ik mij voor zondags te bellen als ik nog steeds niet lekker was. Iets met uitstelgedrag.

Zondags kreeg ik niets door m’n keel bij het ontbijt en bleef ik beroerd. Toen heb ik de verloskundige gebeld. Of ik over een uurtje naar haar kon komen voor het meten van m’n bloeddruk. Eenmaal daar was mijn bloeddruk niet hoger dan de vorige keer maar ze zag wel een spoortje eiwitten in mijn urine. Hop naar het ziekenhuis, in m’n eentje zodat er oppas was voor m’n zoontje. Na een uurtje of anderhalf, kon ik weer naar huis. Met een nette bloeddruk die daar ineens een stuk gezakt was en dat spoortje eiwit was waarschijnlijk afscheiding! Oef! Wat een opluchting.

Pijn in mijn onderbuik
De tweede keer zag ik echter niet aankomen en was ik in vrij blinde paniek. Dat was afgelopen vrijdag. Ik had samen met mijn zoontje even een dutje gedaan. Ik werd wakker van steken onder in m’n buik, echt heel naar! Maar ik dacht dat het door m’n volle blaas kwam en dat de baby dat gewoon niet lekker vond, toen ik opstond uit mijn bed voelde ik wat lopen. Iets wat mij al wat opviel. En ik voelde me er meteen slecht bij.
Even plassen, dacht ik, dan is het weer voorbij. Maar bij het afvegen zag ik bloed. Ik heb vervolgens een schone onderbroek met inlegger ingedaan en m’n zoontje uit bed gevist. Terwijl ik hem verloste van zijn poepluier op ons bed, hing ik aan de telefoon met de verloskundige.  Of ik zo snel mogelijk kon komen.

Toch naar het ziekenhuis?
Ik heb snel wat simpele kleding aangetrokken bij m’n zoontje en wat voor mezelf, ben de auto ingesprongen en erheen gereden. Ik was doodsbang. Na een echo en wat controles, leek het haar toch nodig mij weer in te sturen.  En het enige wat ik dacht; en wat met m’n dreumes?
Mijn man werkt op dit moment ontzettend over op z’n werk vanwege een stop, mijn schoonmoeder zat op school die dag en m’n schoonvader was aan het werk in Rotterdam. Uiteindelijk m’n man te pakken gekregen en die kon direct doorkomen naar het ziekenhuis. Ook hadden we even later in het ziekenhuis m’n schoonouders toch opgetrommeld omdat we niet wisten hoelang het zou gaan duren. En in het ziekenhuis mét een dreumes, dat is niet handig.

Controles en wachten
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik een ctg. Die was keurig. Ook mijn bloeddruk was volgens de verloskundige daar prima, maar weer dezelfde hoogte als voorheen. Na wat overleg en toen m’n man uiteindelijk er was, heb ik nog urine in moeten leveren en is er inwendig onderzoek gedaan. Niets wees op een oorzaak en nog steeds niet. We zijn inmiddels bijna een week verder, maar de kramp is er nog steeds. Het lijkt gewoon net alsof ik ongesteld moet worden. En de gedachte van veel te vroeg bevallen blijft in mijn achterhoofd zweven.