Afgelopen zaterdag was ik 13 weken zwanger. Volgende week gaan we naar de verloskundigen voor de tweede controle. Dat deed ons eraan denken dat we nog huiswerk hadden:
-
Ik moest laten bloedprikken. Check, dat heb ik twee weken geleden al gedaan. Het was een feestje om met een nuchtere maag in de auto te stappen en naar het ziekenhuis te rijden. Ze nemen trouwens zeven buisjes af! Maar goed, dat is gelukt.
-
Kraamzorg kiezen. Dat moesten we nog doen, dus gisteren heb ik Dennis mee naar de studeerkamer gesleept en hem gedwongen om te helpen met kiezen. Maar waar begin je? Er zijn er zoveel! Oké, we hadden folders mee van de verloskundigen en dat waren bureaus waar zij goede contacten mee hadden. Het werd dus één van die vier.
Stap twee was kijken of ze vergoed worden door onze zorgverzekering. O, ze worden alle vier vergoed. De volgende stap was het doorlezen van de folders en de sites bekijken. Eén viel af vanwege hun identiteit, maar dan blijven er nog drie over die eigenlijk even goed lijken. Ze hadden goede recensies, evenveel sterren en bepaalde specialisaties. Eigenlijk wilde ik maar ienemienemutte doen, maar dat klinkt niet echt als een verantwoordelijke ouder (evenmin is het verantwoordelijk om te kiezen op hoe de folder eruit ziet). Uiteindelijk hebben we maar gekozen voor Yunio, omdat ons schoonzusje daar bij zat en ze had er goede ervaringen bij. Phew, het huiswerk hebben we af. We kunnen volgende week met een gerust hart naar de verloskundige toe.
Reactie van de omgeving #1
De meeste mensen weten nu wel dat we een kindje verwachten. Sommigen mensen wisten het al heel vroeg: mijn ouders, Dennis’ vader, onze gezinnen en mijn baas. De rest moest nog even wachten. Mijn baas moest het al vroeg weten vanwege de veiligheid. Op het atelier gebruiken we soms giftige stoffen die schadelijk kunnen zijn. Bepaalde taken kan ik nu even niet uitvoeren.
De reacties zijn allemaal heel leuk. De mannen zijn blij en verrast en de vrouwen zijn blij en roepen dat ze “al zoiets dachten”. Er zijn een paar reacties die ik jullie niet wil onthouden. Deze week deel ik de reactie van Ivo.
Dennis en ik zitten bij een toneelvereniging en in de meivakantie gaan we met een grote groep van toneel naar Terschelling. Het leuke hiervan is dat er veel verschillende leeftijdsgroepen meegaan. Zo zijn er vijftigers, een aantal veertigers, een flinke groep twintigers en een paar tieners. Ivo is zestien en net als alle jongens van zestien vindt hij het leuk om te stoeien. Hij had het nieuws gehoord en ons allebei een dikke knuffel gegeven. Een uurtje later wilde hij, bij wijze van grapje,met een vinger in mijn buik prikken. Hij bedacht zich op het laatste moment, trok zijn vinger terug en keek schuldbewust. Alsof ik meteen een miskraam zou krijgen, als hij zacht met zijn vinger in mijn buik prikt. Opeens was ik iemand geworden waar je héél voorzichtig mee moest gaan. Helaas was hij dat wel vergeten toen we samen op een tandem zaten, doodeng…
