Toen ik nog zwanger was van Nola hoopte ik dat Luca het leuk zou vinden als zij geboren zou zijn. Het lastige is dat je er geen invloed op hebt. Je kunt het nog zo goed uitleggen, maar met amper 2,5 jaar kan een kind dat natuurlijk niet begrijpen. Dat geeft helemaal niet en is heel logisch, maar dat vond ik zelf als moeder wel heel lastig. Want hoe zou het gaan? Zou hij haar direct heel lief en leuk vinden of zou hij juist driftig worden en ‘zijn’ plek in het gezin gaan opeisen/verdedigen?
De eerste ontmoeting
Ik weet nog goed dat ik na de geboorte van Nola in het ziekenhuis lag, nog verdoofd van de keizersnee en Luca samen met mijn schoonvader als eerste op bezoek kwam. Dat hebben wij expres zo gedaan omdat we als eerste met ons gezinnetje compleet wilden zijn. Dat heeft wel maximaal 5 minuten geduurd. Luca was ‘bang’ voor Nola en vond het allemaal maar eng. Zelf bij mij wilde hij niet komen, al zal dat ook te maken hebben dat Nola bij mij lag.
Droomplaatje
Daar ging mijn prachtige droomplaatje. Niets geen zoetsappige Luca die helemaal verliefd was op zijn zusje. Hij wilde spelen en wel snel ook. Samen met papa. Die meiden moesten maar lekker in bed blijven liggen. En zo gebeurde het dat M. samen met Luca naar de grote hal beneden ging. Daar was hij weer zijn eigen lieve en vooral ook drukke zelf. Nu kun je dan als ouders dit gaan stimuleren. Dat hebben wij vrij weinig gedaan eigenlijk, we wilden dat Luca zijn tijd zou nemen om te wennen aan de nieuwe situatie.
Bij thuiskomst uit het ziekenhuis
Toen we een paar dagen later thuis kwamen ging het wel iets beter, maar moest hij nog steeds niet veel van haar weten. Vooral lekker bij papa liggen en pas bij mama als Nola in haar wieg lag. Beetje bij beetje zagen we Luca ontdooien. Hij gaf haar eens een kusje, kwam even bij haar kijken en kwam gewoon naast haar zitten als ze bij mij lag. Super mooi om te zien en fijn dat het zo is gelopen natuurlijk.
Hoe gaat het nu?
Inmiddels gaat het echt super goed. Luca is een echte grote broer. Hij gaat naar haar toe als ze huilt en roept dan ons als we niet snel genoeg reageren naar zijn zin. Huilen mag namelijk niet van hem (Nola is een echt meisje en kan best wel hard huilen). Hij wil graag met haar spelen en vind het heerlijk om met haar te praten. Nola kijkt echt tegen haar broer op. Ze moet vaak om hem lachen en soms is hij ook echt de enige die haar stil krijgt. Samen tv kijken, Nola bij Luca op schoot zitten (vooral niet te lang, want dan moet hij zo lang stil zitten) en samen dingen ondernemen.
We denken dat de aanpak goed is geweest om Luca zijn eigen weg te laten bepalen. Hij heeft alles zelf aangegeven en we hebben niet zitten pushen. Super mooi en fijn om te zien dat zij nu al zo’n goede band hebben. Dat beloofd veel goeds voor de toekomst. Hoe is dat bij jullie kinderen gegaan? Hebben jullie een speciale aanpak gehad daarin? Laat het achter in een reactie.
