Iedereen kent het cliché dat een zwangere vrouw vaak naar het toilet moet. Maar dan ook echt heel vaak. Ik had er tot nu toe nog niet heel veel last van. In elk geval niet vaker dan normaal. Tot vorige week woensdag: ik had constant het gevoel dat ik moest plassen om op de wc erachter te komen dat ik helemaal niet moest. Daarnaast deed het pijn en zat er een klein beetje bloed in de urine. Bingo, de klassieke kenmerken van een blaasontsteking. Dat had ik nog niet eerder gehad, maar nu was het zover.
Maar goed, ik was op mijn werk en ook ’s avonds moest ik nog ergens heen. Dat ging ook allemaal prima. Dennis vroeg nog, om negen uur ’s avonds of ik niet een dokter moest bellen. Mijn antwoord was: nee joh, het is maar een blaasontsteking, ik bel morgen wel. ’s Ochtends heb ik nog geholpen met de verhuizing (IKEA meubels in elkaar zetten 😉 van mijn zusje en aan het begin van de middag belde ik de huisarts. Ik moest een potje met urine langs brengen en dat was het dan. Zou je denken, nee dus!
Afspraak arts
Ik leverde dat potje in en vulde braaf het formulier in dat er bij hoorde. De assistent vroeg me, of nou ja, ze beval me om in de wachtkamer te blijven zitten. Ze zou meteen de urine testen. Een paar minuten later zei ze me dat ze meteen een afspraak had gemaakt met een arts. Ik was nogal verbaasd, blijkbaar zagen ze het bij de dokter ernstiger dan ik zelf. De dokter vroeg me naar mijn klachten, controleerde mijn temperatuur en mijn bloeddruk en controleerde ook de hartslag van de baby. Een best uitgebreid onderzoek dus. Vervolgens wilde hij de urine nog ergens op testen, dus zij zouden mij nog terug bellen.
Nog meer urine
Toen kon ik naar huis nogal overdonderd. Maar het was nog niet afgelopen, om half vijf belde ze mij inderdaad terug. Of ik meteen kon komen om nog een keer urine af te leveren. Daar schrok ik weer van; hadden ze iets afwijkends gevonden? Gelukkig niet, maar het is gebruikelijk om bij zwangere vrouwen een kweek te laten maken in het ziekenhuis (ja, ze kweken daar dus urine… ;). Ze willen namelijk precies weten om welke bacterie het gaat, dat is blijkbaar van belang bij de bevalling.
Medicatie
Gelukkig kreeg ik ook meteen een recept mee voor babyvriendelijk antibiotica. Dat hielp heel snel, maar ik werd ook weer heel misselijk van. Daarna heb ik meteen de urine afgeleverd bij het ziekenhuis. Ik moet zeggen dat ik dit totaal niet heb zien aankomen. Ik dacht letterlijk: ach, een blaasontsteking, zo erg is dat niet. Maar ze namen het nogal serieus bij de huisarts.
Ach ja, beter zo dan dat het niet serieus genomen wordt. Ik was ook zeer verrast toen ze mij een aantal dagen later belde met de vraag met hoe het ging. Het ging natuurlijk prima, het was immers “maar” een blaasontsteking…
