Vanaf vandaag kunnen jullie blogs lezen van een gastblogger. Zelf vind ik het leuk om te lezen over een zwangerschap, alle ervaringen (leuke en minder leuke natuurlijk) komen terug en ik zou het voor geen goud willen missen. Nu ben ik zelf niet meer zwanger, maar vind ik het leuk om een andere zwangere aan het woord te laten. Lees snel verder!
Voorstellen
Mijn naam is Machteld, 27 jaar en zo’n acht maanden getrouwd met Dennis.
Afgelopen juni ben ik afgestudeerd aan ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Daarvoor heb ik mijn diploma als Make-up Artist gehaald. Misschien nodeloos om te zeggen dat ik een creatief typje ben.
Als starter op de arbeidsmarkt heb ik (nog) geen vaste baan, maar afgelopen augustus ben ik wel mijn eigen bedrijfje, MaDeCreatives, begonnen. Hierdoor kan ik doen wat ik liefst doe: creatieve diensten leveren en mooie dingen maken. Op dit moment richt ik me vooral op make-up, kapsels &bellypaint. In de toekomst wil ik me ook meer op kunst en workshops richten (mooie toekomstdromen). Kijk hier voor bellypaint en hier voor een gipsenbuik.
Daarnaast geef ik ook les aan de rhönrad selectie bij de gymnastiekvereniging DOK. Voor degene die niet weten wat rhönrad is, bekijk dan maar even dit filmpje. Beter kan ik het toch niet uitleggen.
En, oja, ik ben ook zwanger. Dennis en ik zijn in verwachting van ons eerste kindje. We zijn nu ongeveer twaalf weken onderweg en de eerste echo’s hebben we gehad. Tja, wat kan je nu al van ons wurmpie zeggen? Het hartje doet het en we hebben het zien bouncen. Er zit leven in en dat is het belangrijkste.
Reizen…
Ik heb eigenlijk altijd wel last gehad van wagen/vlieg/zeeziekte. Als kind was het heel erg. Ik moest het laatste eindje eigenlijk altijd naar huis lopen, omdat ik het niet meer trok. Als volwassene werd het steeds minder tot ik er bijna geen last meer van had. Helaas ben ik één van die zwangere vrouwen die elke ochtend moet overgeven. Wat nou, ochtendmisselijkheid? Meer ochtend-, middag- en avondmisselijkheid.
In elk geval heb ik het nu aardig onder controle met vaste patronen met eten en medicijnen. Maar als ik ga reizen, wordt het toch net weer even anders. Vooral de boot. Niet dat ik zo vaak met de boot ga, maar nu hadden Lieke (een vriendinnetje) en ik een weekendje Newcastle geboekt. Dat was nog voor de zwangerschap. Nou, die boot was geen goed idee. We moesten zo’n vijftien uur varen, waarvan ik tien uur heb geslapen (feestbeest dat ik ben…) en vijf uur heb overgegeven. Vooral de terugweg was erg, waarbij ik ook zo’n heerlijke hormonale huilbui kreeg (Ik: ik wil nunaar huis. Lieke: we zijn bijna thuis. Ik: niet waar! Hormonen maken je zo redelijk als een driejarige).
Hopelijk hoef ik dit nog maar een paar weekjes vol te houden en kan ik daarna echt van de zwangerschap gaan genieten.
De foto’s en tekst zijn aangeleverd door Machteld.
