‘Wat hebben jullie leuke kinderen, kijk nou hoe lief ze samen spelen’. Ja zeker ze kunnen echt super lief zijn samen. Ze kunnen ook net als alle andere kinderen elkaar de hersens inslaan. Want weet je, ze zijn ook gewoon net als andere kinderen. Net als dat ik net als jij ben. Ik had en heb dromen over hoe ik graag zou willen dat mijn leven eruit ziet. Over ons huis, ons gezin en over werk. Dromen mag, zonder dromen geen hoop. Maar soms komen dromen niet uit.
Hoe ik mijn leven voor me zag
Vroeger, jeetje wat voel ik me dan oud, wilde ik graag advocaat worden. Mensen helpen en in de rechtbank staan. Later leek het me fantastisch om een huis vol kinderen te krijgen. Niet bijzonder veel zodat we op tv mogen komen hoor, gewoon 3 of 4 kinderen. Dat zou toch te gek zijn. Een gezellig boel, zeker als er later partners bij zouden komen. Ik zou part-time werken en we zouden reizen maken naar steden die we graag willen bezoeken.
Lees mijn artikel ‘Als jij graag een kindje wil…’
Hoe mijn leven er nu uit ziet
Ik heb twee fantastische kinderen mogen krijgen. Die vaak heel lief zijn en soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen. We hebben een huis kunnen kopen, een dak boven ons hoofd en we hebben genoeg te eten in huis. We kunnen een midweek op vakantie naar een vakantiepark wat de kinderen geweldig vinden. We gaan samen naar voetbal als date night. En de ochtenden zijn we vaak heel vroeg uit bed. Omdat de kinderen echt geen uitslapers zijn.
Was dat wat ik voor me had gezien vroeger?
Zoals je wellicht als hebt bedacht is mijn leven nu niet zoals ik dat voor me had gezien vroeger. Is dat erg? Helemaal niet, we zijn gelukkig en hebben een fijne plek om te wonen. Zou ik het soms graag anders zien? Ja! Dan baal ik van mijn ziekte, dat ik keuzes moest maken die ik liever niet had gemaakt. Dat ik ons leven anders laat verlopen. Maar meestal zijn we gewoon blij en happy met elkaar als gezin.
Verdrietig of boos zijn is oké
Het is ook helemaal niet erg dat het allemaal iets anders gaat dan je had bedacht. Het leven is niet te plannen. En daar mag je best verdrietig om zijn soms. Of boos. Deel het met anderen, blijf er niet zelf mee zitten. Maar blijf bij het delen van je eigen verhaal dicht bij jezelf. Haal er geen andere personen bij en neem zeker niet aan dat het voor die personen allemaal heel makkelijk is (gegaan). Want dat kan mensen pijn doen. Ieder huisje heeft zijn kruisje en het gras is echt niet groener aan de overkant.
Foto van shutterstock door ESB Professional
Ik denk sowieso dat je je nooit kunt voorstellen hoe het is om kids te hebben :P. Tenminste, als ik naar mezelf kijk… Ik ben nu zwanger van de 3e, maar laatst verzuchtte een single vriendin ‘pfoeee, ik heb respect voor alle moeders…’ toen ik met een dikke buik 2 kleine schatjes in goede banen door de Appie probeerde te leiden :P… Hahaha, ik heb dat respect voor moeders echt driedubbel gekregen nadat ik zelf mama werd… Altijd maar denken dat ze de hele dag thuis ‘zitten’ als ze geen buitenshuis baan hebben. Ehm, totdat ik zelf bewust thuisblijfmama was ;)… Een puberklas met 25+ liefjes de hele dag in het gareel houden vond ik makkelijker dan 2 van mezelf inclusief de huishouding draaiend houden ;)…
Mooie blog, heel herkenbaar :)!
Nou, ik zei het vandaag nog tegen mijn man. Als iemand dit ooit verteld had. Maar ook dan, je kunt het je niet voorstellen totdat je het zelf mee maakt. En met veel dingen is dat maar goed ook. Hoewel mijn kinderen meestal echt schatjes zijn en super leuk, zijn er moment dat ik graag behang in de woonkamer had gehad. Maar we dealen ermee en gaan weer door. En in the end overheersen de mooie, fijne en leuke momenten. Makkelijk is het alleen niet idd, dat draaiend houden van huishouding met 2 kids haha.
Ik probeer de kleine geluksmomentjes te koesteren…mijn overlevingsstrategie omdat het vaak helemaal niet gaat zoals ik zou willen.
Twee vormen van reuma gaan zo langzamerhand m’n leven beheersen. 50% afgekeurd omdat ik werken niet wil opgeven maar eerlijk gezegd lukken de dagelijkse dingen me niet eens meer.
Een zoon met ernstige epilepsie geeft veel zorgen en ongedwongenheid is weg.
Had ik graag meerdere kinderen willen hebben… Voel ik me evengoed zo dankbaar dat ik er überhaupt één heb mogen krijgen
En dan nog zo een leuk exemplaar 🙂
Mensen nemen veel dingen aan of weten het beter.
Terwijl er twee neurologen op los dokteren weten vreemde mensen wel even hoe m’n zoon beter kan worden.
Ook idd van foto’s gaan ze ervan uit dat alles rooskleurig en maneschijn is… En dat terwijl ik ook durf te benoemen als dingen even niet zo goed gaan.
Dat gras wat wellicht groener is aan de overkant… Blijkt vaak kunstgras te zijn!
Dat is een hele goed, dat kunstgras. Mensen weten het inderdaad vaak beter. Soms gewoon om te helpen, soms betweters. Maar lastig blijft het wel.
En ja, ik ben het grootste deel van de tijd echt heel blij en dankbaar voor die twee schatjes van me.
Herkenbaar Minke. Ik denk dat maar bij heel weinig mensen alles gaat zoals gepland of gewenst. Moeilijk wordt het wanneer bijna niks gaat zoals je hoopte. Ik heb heel veel dromen moeten opgeven qua werk want ik raakte arbeidsongeschikt, qua kinderen want ik vond niet tijdig een partner om die mee te krijgen. Qua hobby´s want oh…dat lijf! En qua wonen 15 jaar lang erg geleden onder geluidsoverlast door een psychisch gestoorde buurman. Pas de laatste twee jaar is het tij aan het keren. Ik ben op latere leeftijd getrouwd (50 jaar) en woon eindelijk rustig en comfortabel. Mijn gezondheid is nog steeds een ding. Maar wat ben ik dankbaar dat ik er niet meer alleen voor sta!
Lastig lijkt me dat. Kan me niet voorstellen hoe je je moet hebben gevoeld. Maar wat fijn dat het tij lijkt te keren en je er niet meer alleen voor staat. Samen sterk!