De laatste tijd hoor ik het vaak. Best logisch ook gezien wat wij in deze eerste weken van 2018 hebben meegemaakt. Doe rustig aan, het loopt niet weg. En dan kun je voor ‘het’ invullen wat voor jou belangrijk is. Voor mij is dat mijn blog, mijn uitlaatklep. Iets dat, naast mijn kinderen, helemaal van mij is. Mijn derde kindje dus eigenlijk. Want ik steek veel tijd en liefde in mijn blog. Maar dat rustig aan doen, doe ik dat wel? En doe jij dat eigenlijk ook?
Rustig aan doen?
Eigenlijk heb ik het idee dat ik het al heel rustig aan gedaan heb. De afgelopen twee weken ben ik veel bij mijn oma geweest en heb ik veel met de kinderen gedaan. Ze hadden eerst nog vakantie. Ook toen het heel snel achteruit ging. De laatste dagen was ik alleen maar daar en kwam ik sporadisch thuis, meestal om even te slapen en op te starten met de kinderen. Ik nam dus echt mijn tijd. Daar heb ik geen spijt van, dat vond ik juist heel fijn. Ik ben blij dat ik de ruimte had en kreeg om dit zo te doen. Maar echt druk kon je me niet noemen. Ik deed eigenlijk vrij weinig als ik bij oma was.
Toch wel heel moe
Maar toch, na de begrafenis merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was. Hoe slopend deze ingrijpende gebeurtenissen kunnen zijn voor je. Ik ben die avond voor 7 uur in slaap gevallen. Dat Nola naar bed ging merkte ik niet eens. De volgende ochtend werd ik om 3 uur wakker. Nola was ziek. Wat was ik blij dat ik al zo vroeg was gaan slapen. En gister (22 januari) weer. Ik was gewoon zo moe dat ik weer vroeg in slaap viel. Hoe dat kan? Zo druk vind ik mezelf echt niet. Het huis is niet spic en span dat ik daar moe van werd. Wat het dan is? Toch te weinig tijd nemen voor dingen?
Emoties en geleefd worden in die tijd
Naast de altijd aanwezig vermoeidheid door mijn cvs zal het vast een deel komen door emoties. Want er komt heel wat los bij een verlies als dit. Daarnaast zal het vast ook iets zijn van het ‘geleefd worden’ van die dagen. Je moet door, je gaat door. Terwijl je niet echt wilt. Maar de kinderen staan niet stil. Gelukkig maar, want door de kinderen wordt ook deze periode iets lichter. Geen zwarte periode, maar grijs. Nog steeds verdrietig, maar te handelen. Voor mij dan tenminste. Want hoe mooi is het als Luca naar je toe komt als je verdrietig bent, je een knuffel geeft en dan zegt: ‘Maar mama, als jij dood bent ga je toch gewoon naar omi toe!’ En zo is het. Dit afscheid is niet voor eeuwig. Het leven houdt niet op bij de dood. Mijn wijze lieve jongen!
Terug naar dat rustig aan doen en neem je tijd
Op dit moment vind ik het fijn om alles weer op te pakken. Weer aan de slag te gaan en lekker te schrijven, lezen, foto’s maken en alles wat er nog meer bij hoort. Mocht het toch te veel zijn dan ga ik lekker rustig liggen of op tijd slapen. Verder wil ik toch minimaal 2 keer per week gaan sporten. Is ook goed voor de ontspanning toch? Deze week gaat dat niet helemaal lukken, maar hopelijk komende week wel. Mijn kinderen blijven voor gaan, wat ook de reden van het niet sporten is. Nola is niet helemaal fit. Dan wil ik toch in de buurt zijn voor als het niet gaat op de peuterspeelzaal. Daarin neem ik wel de tijd, de tijd voor de kinderen. En verder? De tijd zal het leren.
Doe jij het rustig aan op heftige momenten of ga je dan juist graag door met wat leuks? Doe het eens, het is zo veel fijner soms.
Uitgelichte afbeelding van Shutterstock
