Heb je ook wel eens het gevoel dat je de slechtste moeder bent? Ik wel, met regelmaat zelfs. Hoe ik mijn best ook doe, het lijkt soms niet door te komen. De kinderen onrustig, ik zelf onrustig en moe. Als thuisblijfmoeder vind ik dat extra lastig. Ik heb niet even een plek waar ik heen kan om stoom af te blazen en niet met de kinderen bezig te zijn. Niet een werkplek waar ik even Minke ben in plaats van altijd maar mama. Het lijkt of ik alleen ben.
Altijd paraat voor de kinderen
Begrijp me niet verkeerd, ik sta met alle liefde altijd klaar voor mijn kinderen. En ik hoop van harte dat ze dat ook echt weten. Zo ver ze dat kunnen weten op de leeftijd die ze nu hebben. Ik doe alles met de kennis die ik nu heb en heb het beste met ze voor. Maar soms is het gewoon even te veel. Alles even niet leuk en juist heel stom. Dan is het toch fijn om even te kunnen blijven liggen en doen alsof je niets hoort.
En dan schiet ik uit mijn slof en voel me alleen
Ik liet op social media al weten dat de reden voor mijn afwezigheid was dat ik ontzettend moe ben. Dat ben ik nog steeds, ik slaap nog steeds gemiddeld 9 tot 10 uur per nacht. Zo komt het wel eens voor dat ik eerder slaap dan Luca. Dat vind ik zelf geen probleem, behalve dat het de moeheid niet weg neemt. En dat blijft lastig. Want als ik extreem moe ben, zoals nu, kan ik weinig hebben. En dan schiet ik wel eens uit mijn slof en schreeuw tegen de kinderen.
Hulp nodig bij een lekkere en gezonde maaltijd voor je kinderen? Lees deze recensie maar eens.
Schreeuwen is een teken van onmacht
Ik merk het ook aan de kinderen. Ze zijn onrustig en schreeuwen zelf ook veel. Ik ben een voorstander van iedereen in zijn of haar waarde laten. Niet steeds zeggen dat iets niet mag of niet goed is. Maar op zulke momenten is dat ver te zoeken, die idealen van mij. Later zeg ik dan ook wel tegen de kinderen dat schreeuwen een teken van onmacht is. Ik weet het niet meer en heb op dat moment geen idee hoe ik kan zorgen dat de kinderen naar mij luisteren. Met een stemverheffing (en dat kan ik nogal goed) luisteren ze tenminste wel.
Wat zou ik liever doen op zulke momenten
Op zulke momenten zou ik liever rustig blijven. Voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Ik voel me dan zo’n rotmoeder. Een schreeuwende, niet kunnen hebbende moeder. De kinderen kunnen er ook niets aan doen dat ik zo moe ben. Ja, ik moet er vaak elke nacht wel een keer uit voor ze. Maar dat heeft eigenlijk altijd een ‘goede’ reden. Ze roepen niet voor niets. Beter trek ik me dan even terug. Leg mijn problemen neer bij God en ga dan verder. Ik hoef het nooit alleen te doen, maar dat doe ik wel.
Lieve mama, kies ook eens wat vaker voor jezelf. Dat deed ik ook op oudjaarsavond.
Kleine stapjes vooruit, je bent niet alleen
Het is een spiraal waar we soms in zitten. We maken kleine stapjes voor uit. Laten we concentreren op het goede. Kinderen zijn maar zo kort klein. Ik hoef het niet alleen te doen. En jij lieve mama, kan dat ook. Jij lieve mama, hoeft het ook niet alleen te doen. Je bent nooit alleen en als het moeilijk is wordt je gedragen. Sterke handen leiden je op de weg die je zult gaan. Vouw je handen en stort je hart uit. Hij kan je helpen en zal er voor je zijn.
Lieve mama, laten we het onszelf makkelijker maken. En laten we vooral onszelf niet veroordelen. We zijn niet de slechtste mama voor onze kinderen. We zijn de beste mama’s voor onze kinderen.
Je moet maar vaak bedenken: Moeders zijn ook mensen! En wanneer je zo moe bent valt het niet mee om altijd te moeten zorgen en rustig te blijven. Wat een uitdaging! Ik hoop dat je je snel wat fitter voelt.