Kort geleden kwam ik op de blog van Debbie deze titel tegen. Ik was direct nieuwsgierig waar dit heen zou gaan. Zij heeft iets verschrikkelijks meegemaakt, wat je geen moeder of vader toewenst. Zij hebben hun zoontje moeten cremeren. Dan kan het extra hard aankomen als mensen praten over het nemen van een kindje. Nu mag ik mijzelf gelukkig prijzen met een prachtige zoon en een dochtertje op komst. Ik kan dus niet over zo’n moeilijke situatie praten. Toch wil ik ook hier een blog aan wijden.
Vanuit mijn geloof en overtuigingen zie ik een kindje als geschenk van God. Iets wat je krijgt, mag groot brengen en opvoeden tot prachtige mensen. Waarna je je kind weer los laat om de wereld zelf in te trekken en zij/haar leven te leiden. Ook als je bewust stopt met de pil om zwanger te worden krijg je nog steeds een kind. Het stoppen met de pil betekend namelijk niet per definitie dat je zwanger wordt. En al helemaal niet dat dat direct of heel snel gebeurd.
Een kind is niet iets wat je even zomaar neemt. Het is geen pak melk of zak snoep dat je bij de supermarkt in de schappen vind. Ook als het moeilijk is moet jij er zijn voor je kind. Ook als je het even niet weet heb je een verantwoordelijkheid waar je niet vanaf komt (en wilt is mijn ervaring). Het is daarnaast niet vanzelfsprekend dat je een kindje kunt krijgen. Ook is het niet vanzelfsprekend dat je kindje gezond is en blijft. Dit kun je niet aan de buitenkant van iemand zien. Toch zit er bij hun verdriet binnen in.
Met dit in je achterhoofd vraag ik je om na te denken over de manier waarop dingen worden verwoord. Door iets net iets anders te zeggen kun je veel nare gevoelens bij een ander besparen. Door te praten over een kind krijgen in plaats van een kind nemen kun je zo veel verdriet bij een ander besparen. Met respect met elkaar en elkaar gevoelens omgaan kan in mijn ogen heel goed werken. En hoeveel moeite is het eigenlijk? Wat vind jij hier van?
