Deze tag zag ik op mommytobe langskomen. Shirley heeft hem zelf bedacht en ingevuld. Ik ben zo vrij geweest om hem over te nemen op mijn eigen blog, want wat is er nou mooie en leuker dan over je kind te kunnen schrijven. Volgens mij helemaal niets haha. Daarnaast is het altijd goed om ook een positief stuk te kunnen plaatsen (al mogen wij in onze handen knijpen met onze prachtige kerel). Dat kun je later zelf ook nog eens terug lezen als het wat minder lekker gaat. Dus hierbij de tag en mijn antwoorden.
Het eerste wat je dacht toen je je kindje voor het eerst vasthield:
Heel eerlijk? Wat moet ik ermee en hij is zeker niet van mij! Tot zo ver mijn verhaal over het positieve van dit stuk. Nee, de eerste dagen waren voor mij niet positief en zo denk ik daar ook niet aan terug. Later, toen het allemaal bezonken was en we weer lekker thuis waren uit het ziekenhuis ging het stapje voor stapje beter. Het heeft, helaas, bijna een half jaar geduurd, maar ik kan nu echt genieten. En dan denk ik soms: ‘Wauw, dat jij uit mij bent gekomen en echt van ons (van mij en de papa) bent. Wat super gaaf, mooi en bijzonder is dat!’. En daar wil ik me dan ook graag aan vasthouden.
Het mooiste eerste moment samen:
Heerlijk wandelen met papa samen en dat Luca dan lekker ligt te slapen. Wat was dat leuk om te zien. Zeker de eerste wandeling die we maakten. We gingen naar de verjaardag van ome D. die bij opa werd gevierd. Opa woont zo’n 5 a 10 minuten lopen bij ons vandaan. Ik denk dat we er toen een half uur over gedaan hebben. Nee, we liepen niet een extra rondje. Gewoon de snelste weg daar naartoe. Het was denk ik een week of 2 a 3 na de keizersnee en ik was zelf nog niet buiten (voor een rondje) geweest. Het lopen ging wel, maar langzaam. Vandaar dat het zo lang duurde, maar wat vond ik het heerlijk.
Het eerste moment als ouders:
Omdat we de eerste 5 nachten in het ziekenhuis moesten blijven hadden we veel ‘hulp’ bij het ouderschap. Je bent dan niet echt jezelf en doet dingen anders dan je waarschijnlijk zou doen als je thuis was. M. (mijn man of vriend of partner of hoe je het noemen wilt) sliep gewoon thuis en ik was samen met Luca in het ziekenhuis. Gelukkig ging M. pas om 22:00 weg en kwam hij rond 8:00 weer in het ziekenhuis (we wonen er ongeveer 5 minuten fietsen vandaan) zodat ik de hele dag voldoende hulp had. Want ondanks dat je in het ziekenhuis bent, is het niet vanzelfsprekend dat je ook de hulp krijgt die je nodig hebt. De eerste avond/nacht thuis was heel apart. Luca bleef huilen en wij dachten dat hij steeds honger had. En elke keer als we fles gaven dronk hij dat ook op. Later bleek dat hij ‘gewoon’ last van krampjes had. Oeps haha. Ach, weer wat geleerd zullen we maar zeggen. En hij is er niets slechter van geworden.
De mooie dagelijkse dingen:
Dat zijn er wel een paar. ’s ochtends als Luca wakker wordt, vaak draai ik me nog even om omdat ik geen zin heb om uit bed te gaan. Maar als ik dan naar zijn bedje loop en hem zie lachen is het allemaal weer goed. Hij is lekker uitgeslapen en vrolijk. Heerlijk!
Samen (fruit)eten en wat drinken. Echt een momentje voor ons samen. Vaak doe ik deze momenten ook zelf omdat M. dan of aan het werk is of aan het slapen en ik vind het ook gewoon super leuk om te doen. Luca speelt dan met zijn lepeltje als zijn fruit op is. Te leuk om te zien.
De maniertjes die Luca heeft. Hoofd helemaal omhoog in zn nek lekker en dan kijken of wij hem na doen. Hele tijd ‘A’ zeggen en dan lachen als wij een andere letter van het alfabet noemen. Het alsmaar kwijlen en ‘mop van de duizend spetters’ doen. Geen idee hoe je dat anders moet noemen haha. Het slapen en bij zich houden van slungel, de knuffel.
Niet dagelijks, maar lekker badderen of douchen. Hij geniet daar echt van. En bij Opa of bij opa&oma in het grote bad vind hij volgens mij nog leuker.
’s avonds samen aan de achtertafel eten. Luca die dan gaat spelen met zijn lepel als het eten op is. Daarna lekker tandenpoetsen, eerst mama of papa en dan Luca zelf. En ondertussen zetten we muziek (kinderopwekking) aan wat hij erg leuk vind. Hij vind het leuk als ik meezing met de liedjes (sorry buren, dat valse gekrijs ben ik) en kijkt ook graag naar de filmpjes die erbij zitten.
Heerlijk
op bed na het aantrekken van de pyjama totdat Luca naar bed gaat. We lezen dan een verhaaltje uit de kinderbijbel voor en lezen daarna nog een gebed. Luca gaat dan vaak spelen met de kussentjes en knuffels die we daar hebben liggen. We kijken ook wat tv, dit keer lekker ‘volwassen’ programma’s en geen kinderprogramma’s meer. En om half 8 gaat Luca lekker naar zijn eigen bed om te slapen. Heel fijn, dat gaat bijna altijd direct goed en hij gaat dan of direct slapen of nog even babbelen tegen zichzelf. Super leuk om te horen.
Het mooiste om te doen samen:
Heerlijk wandelen. Dat vind ik echt het leukste. Luca kan daar ook echt van genieten, lekker rondkijken. We lopen dan naar de kinderboerderij of naar opa of we gaan even een boodschapje doen. Samen fietsen is ook super leuk. Luca voorop die lekker om zich heen kijkt. We kunnen ook dan iets verder weg als dat je lopend zou doen. Luca heeft zelf ook een favoriet, lopen aan de hand van mama of papa.
Onze mooiste vakantie als gezin:
We zijn nog niet als gezin op vakantie geweest, dus deze kunnen we nog niet invullen. Maar dat zal vast wel snel komen, er staat nog het een en ander op de planning.
Ik vind mijn kindje op zijn mooist als hij:
Lekker in een joggingbroekje met truitje erop. Aan het spelen op de grond met blokken lekker geconcentreerd. En aan het lachen. Hij is zo knap als hij lekker aan het schaterlachen is. Maar, uiteraard ben ik bevooroordeeld omdat ik zijn mama ben.
Dit had ik voor geen goud willen missen:
Ik wil niets van hem meer missen. Het trotse gevoel als mensen zeggen dat hij zo’n knap kindje is. Dat hij zo super goed groeit en het echt heel goed doet. De heerlijke intieme momentjes als hij ’s avonds toch een keer niet wil slapen (ik ga dan nog even met hem op bed zitten met lichten uit). Het verantwoordelijkheidsgevoel, wat soms toch ook best angstig kan zijn. Want doe ik het wel goed? Gaat er niets fout? Het hele moederschap had ik voor geen goud willen missen.
De mooie momenten waar ik me op verheug:
Als Luca echt zelf kan lopen. Als we samen lekker koekjes/taart/cupcakes kunnen gaan bakken. Samen kunnen knutselen. Als hij naar school gaat en weer allemaal nieuwe dingen gaat leren. Als hij thuis komt met een vriendinnetje (of vriendje, je weet het natuurlijk nooit). Als hij later een studie gaat kiezen, wat zou hij dan gaan doen? Hoe hij later gaat worden, wat is zijn stem? Lijkt op qua karakter en doen op mij of op M.? Wat gaat hij heel leuk vinden om te doen? Vind hij voetbal, met name dan PSV, ook leuk? Gaat hij samen met papa naar voetbal? Waar gaat hij later wonen? Wat gaat hij later voor werk doen? Nog heel veel om naar uit te komen, dingen die al wat sneller komen en die nog wat (heel wat) langer op zich laten wachten. Future, we are ready!
