Gastblogger Ilona: Charlotte’s eerste week in het ziekenhuis

Lieve lezers,

Dankjulliewel voor alle felicitaties! Het was inderdaad een zware bevalling, maar gelukkig kwam het daarna allemaal goed. Met Charlotte, maar ook met mij. Na de bevalling kregen we rustig de tijd om te wennen aan onze nieuwe kleine. En klein was ze zeker. Ze heeft eerst een hele tijd bij mij op mn buik gelegen, wat een heerlijk gevoel! Eindelijk was ze daar, dat kleintje wat voor al die problemen gezorgd had, of nou ja waardoor al die problemen er waren.

Familie werd opgebeld om ze op de hoogte te brengen, natuurlijk werden er ook foto’s gemaakt, maar we hebben vooral flink genoten van de eerste momenten. Ze werd later opgefrist en mocht haar eerste kleertjes aan, ze mocht zelfs bij ons blijven op de kamer! Iets wat ik totaal niet verwacht had. Ik had natuurlijk maatje 44 als eerste pakje uitgekozen en dat werd aangetrokken, het arme kind zwom erin. Maar dat komt vanzelf wel goed.

Er zaten natuurlijk wel wat voorwaarden aan het bij ons blijven, haar eerste gezondheidschecks waren goed, maar haar bloedsuikers en temperatuur moesten op peil blijven. Dat werd voor elke voeding gecontroleerd. De eerste keer was haar bloedsuiker wat laag, nog wel acceptabel, dus een uur na het eerste flesje zou hij weer gecontroleerd worden. Toen was hij netjes op peil.
Door dat ze kleertjes had en 2 kruiken in haar wiegje bleef haar temperatuur telkens netjes zoals hij hoorde. Rond 37 graden, daar hoefde we ons dus geen zorgen over te maken.
We hebben toen onze wekkers gezet voor de volgende voeding (02.30) en zijn gaan slapen.

De wekker ging en ik maakte haar wakker voor haar voeding. Ik lag nog redelijk in de kreukels door de ruggenprik dus het lopen ging best moeizaam.  Ik had de zuster gebeld voor de bloedsuiker controle en tegen de tijd dat het flesje klaar stond en Charlotte redelijk wakker was, kreeg ze haar suikercontrole. Een prikje in haar hiel, een druppel bloed en een slechte uitslag. Te laag. De nachtzuster gaf haar aan mij om het flesje te geven en belde ondertussen op de gang met de kinderarts.  Helaas, ze moest toch naar de couveusekamer, want ze had haar bloedsuiker niet onder controle.  Ik maakte mn man wakker die alweer lag weg te dommelen van al de rompslomp, vertelde het en zei dat ik mee zou gaan. Ik wilde haar niet alleen laten en zo kon hij nog wat slapen.

Met Charlotte in een wiegje en ik in een rolstoel zijn we over de gang gegaan richting kinderafdeling. Een welbekende afdeling voor ons, want Christiaan heeft daar 16 dagen doorgebracht na zn geboorte.  De nachtzuster van daar ving ons op en is met alle controles begonnen. Charlotte liet het rustig over haar heen komen. De kinderarts zette een infuusje en ze gaf geen kik! Ik kreeg uitleg over de afdeling en wat ze zouden gaan doen en we hoopten allemaal dat het voor korte duur zou zijn. Uiteindelijk was ik om half 4 terug op mn kamer, waar mn man heerlijk lag te slapen. Ik bedacht me maar hetzelfde te gaan doen, want Charlotte was in goede handen.

De eerste dag na de bevalling was pittig. Mijn rug deed nog veel zeer, maar ik was wel weer mobiel aan het worden. Ik kon redelijk lopen inmiddels, al deed mn bekken nog wel pijn. Minder pijn als voor de bevalling dus dat was zeker een pluspunt! Mn man bracht mij naar de couveusekamer waar we de eerste zorg gegeven hadden aan Charlotte. Die nacht was best goed gegaan volgens de zusters en een aantal herkende ons zelfs. Uit hun ervaring vertelde ze dat ze niet lang hoefde te verblijven, mits ze maar goed dronk en alles goed op peil zou houden. De eerste visite kwam ook deze dag! In goed overleg met ons natuurlijk. Een goede vriendin kwam als eerste, gevolgd door mijn schoonouders met ons zoontje en daarna mijn ouders.

Christiaan vond het (volgens mijn man, ik was daar niet bij) wel heel interessant. Dat kleine meisje wat daar lag, maar hij wilde al snel naar mij toe. Dat hebben we ook maar gedaan. Ik had hem namelijk al een flinke tijd niet gezien. Het was een drukke en zware dag maar zo fijn om weer  met hem geknuffeld te hebben. Helaas ging mijn man die dag ook weer naar huis. Want na 2 rotte nachten op een slecht matras, was hij wel toe aan een goed bed en een paar uur slaap. Ik lag inmiddels weer op de kraamafdeling ipv de kraamsuite waar ik bevallen was, want het was druk met de bevallingen! En dan hou je toch een bed en kamer bezet.

De volgende dagen waren druk, ik probeerde vanaf half 6 ’s ochtends tot de voeding van half 9 ”s avonds elke voeding te doen. Daarna ging ik slapen om weer vroeg op te staan. Ik had gelukkig weer een kamer voor mijzelf dus ik kon gaan en staan waar ik wilde, maar die dagen vlogen voorbij! Charlotte viel de eerste paar dagen af, wat gebruikelijk is, maar zo’n kleintje heeft natuurlijk niet veel reserves, dus op maandag moest ze aangekomen zijn. Anders was ze teveel afgevallen en zouden daar ook weer consequenties aan zitten.  Om Charlotte mee te kunnen nemen naar mijn kamer moest ze ook zijn aangekomen. Dat scheen ze goed in haar oren geknoopt te hebben, want die ochtend was ze eindelijk 10 gram aangekomen. Ze mocht dus mee naar mijn kamer. Het infuus was er inmiddels ook al af, want de bloedsuikers bleven nu netjes!

En als ze naar mijn kamer mocht, zou het ook niet lang duren voor wij naar huis mochten. Daar werden weer voorwaarden aangesteld natuurlijk. Zo moest haar temperatuur op peil blijven, moest ze alle voedingen goed drinken, en ze moest minimaal 2100 gram wegen. Uiteindelijk woog ze op donderdagochtend 2110 gram! Ze mocht die dag dus mee naar huis. Ons zoontje was die vorige dag al thuis gekomen dus hij kon gelukkig mee om haar op te halen. Dolgelukkig en hoog op een roze wolk vertrokken we met z’n vieren naar huis. Ze heeft maar een week in het ziekenhuis gelogeerd, een hele prestatie.

Eenmaal thuis was het weer flink wennen. Voor iedereen eigenlijk. Die eerste nacht was helaas een vreselijke nacht. Christiaan was erg overstuur ’s nachts omdat hij mij gemist had en Charlotte had krampjes. Ik denk dat mijn man en ik wel elk uur gezien hebben. Uiteindelijk ben ik om 3 uur, toen Charlotte rustig was, bij Christiaan gaan zitten. Uit bed gehaald en flink geknuffeld en getroost. Verteld dat mama niet meer ziek was, weer thuis was en nergens meer heen ging. Na een tijdje was hij rustig en heeft hij heerlijk tot half 9 geslapen. Daarna zijn we rustig in een ritme gerold.  Christiaan gaat weer twee keer per week naar zijn gastouder, mijn man is nog heerlijk met vakantie thuis en ik ben weer net zo mobiel als voor mijn zwangerschap. Eindelijk pijnvrij!!

Inmiddels weegt Charlotte op dit moment 2345gram, komt ze netjes voor de voedingen maar lijkt ze wel te reageren op koemelk. (Net als haar grote broer deed) Dus we hebben al contact gehad met een diëtiste en de lijntjes zijn al uitgezet voor de juiste voeding. Dit lijkt goed te gaan. De gehoortest heeft ze uitstekend doorstaan. We blijven het eerste jaar natuurlijk nog wel onder controle bij de kinderarts.  Christiaan wilt nog weinig van haar weten, zegt het eng te vinden en dat is prima, we dwingen hem niets op. Hij focust zich liever op zijn nieuwe fiets en z’n speelgoed en af en toe geeft hij haar flesje of een schone luier aan.

Ik ben alweer druk aan het solliciteren voor werk. Hopelijk zit er voor na mijn verlof wat blijvends bij!