Een tijdje terug schreef ik al over het spreidbroekje van Nola. Ook maakte ik al eens een artikel over de must haves voor een baby/kind in een spreidbroekje. Sneller dan we hadden gedacht kregen wij goed nieuws. Nu kun je vast al raden wat er aan de hand is. We zijn spreidbroek vrij. Na 12 weken is het echt over en kan dat ding (ja ding, een on ding is het) de kast in. Een hele goede reden voor weer een feestje.
De eerste controle
Na 6 weken 24 uur per dag in de pavlik moesten wij weer op controle komen in het ziekenhuis. Eerst moesten we een echo maken. Rechts was in de 70 graden en links was 63 graden. De vorige keer hoorden wij dat de norm 60 graden was. Eronder zou je door moeten naar de orthopeed. Ik was al optimistisch, we zaten boven de grens. M. was iets minder zelfverzekerd erover. Het aantal graden per kant was wel een groot verschil. En we zijn toch een tijd verder nu, moet het aantal graden dan niet meer zijn? Een kind groeit toch, dus dan moet de hoek van je heup ook groeien?
Gelukkig kregen we toen al snel te horen dat het goed zat. Ook nu gold de norm van 60 graden nog. Wat waren we blij dat te horen! Voor de zekerheid moesten we nog wel even doorgaan met spreiden. Meten is immers menselijk en mensen kunnen fouten maken. Zeker met zo’n wiebelkont als onze Nola is het lastig goed de heup op beeld te krijgen om te meten. Dat hield in dat zij tijdens haar slaapjes de pavlik nog om moest, tenzij zij dit zo vervelend vond dat het geen doen meer was.
’s Nachts spreiden
De eerste weken ging het best aardig. Als ik haar verschoonde dan, M. wist niet hoe hij de pavlik om moest doen en liet hem toen maar af. Toen werd het warm weer. Op de kamer van Nola was het bijna 30 graden. Te warm voor een pjyama tijdens het slapen. Dat betekende dat de pavlik op haar blote beentjes zou moeten. We dachten aan wat de orthopeed zei: ‘Als ze er veel last van heeft dan is het spreiden niet meer nodig. Het is echt voor de zekerheid’. Dat laten we ons dan niet nog een keer zeggen en we lieten de pavlik mooi liggen waar hij lag.
Tot het weer kouder werd en ik twijfelde of hij weer om moest. Nola moest huilen en vond het duidelijk ongemakkelijk. Dan heb ik het nog niet eens over mij zelf die het hele tuigje weer aan moest doen en het niet goed afgesteld kreeg. Tel daarbij op dat ik samen met M. een paar nachtjes weg zou gaan en we dan opa helemaal moesten instrueren hoe dat werkte en we lieten hem maar gewoon af. De orthopeed had ook gezegd dat het niet slechter kon worden en daar gingen we dan maar vanuit.
De laatste controle
Wat vond Nola het vanmorgen (het is nu donderdag 2 juni) vervelend. Om 6 uur was ze al wakker. Normaal leg ik haar dan rond 8 uur uiterlijk weer in bed. Ze begint dan echt moe te worden en te jemmelen. Helaas kon dat nu niet, omdat we naar het ziekenhuis moesten lopen. Gelukkig werden we daar snel geholpen. De echo vond ze niet zo fijn, stil liggen is niet zo haar ding. Gelukkig kon alles goed op beeld worden vastgelegd. Ook de orthopeed was snel en gaf het verlossende woord. Het ziet er allemaal goed uit. We hoeven voorlopig niet meer terug te komen. Enkel nog een foto als Nola 1 is (en het liefst ook loopt) om te kijken of de heupkom echt goed gegroeid is.
Wat een super goed nieuws, we hoeven dus eigenlijk niet meer terug. Enkel voor de zekerheid nog een keer. Dat duurt gelukkig nog een hele poos, nu verder met groeien, ontdekken en ontwikkelen.
