Afgelopen zondag was het zover. De wedstrijd waar ik naar toe heb gewerkt met hardlopen. Want hardlopen zonder doel is toch eigenlijk helemaal zo leuk niet. Fijn dat je wat kilo’s kwijt raakt, een heel fijn voordeel. Maar wie gaat er nou vrijwillig de kou in om hard te lopen enkel voor de kilo’s? Ik liever niet eigenlijk. Dus stond ik afgelopen zondag aan de start van de Hoge Veluwe loop.
Wie deden er mee
Ik was niet de enige die daar kwam hardlopen. Samen met 3000 andere lopers over verschillende afstanden en in verschillende leeftijden stonden we daar. Ieder op zijn eigen moment (we konden natuurlijk niet allemaal tegelijk starten). Ik deed mee met de 5 kilometer, samen met M., zijn broertje en zijn vader. Aan de kant stond nog de vriendin van zijn broertje om ons aan te moedigen. Super leuk, altijd fijn als er mensen lang de kant staan om je toe te juichen.
Starten
Ik besloot in mijn uppie te starten. Niet helemaal natuurlijk, want de andere stonden ook klaar voor de 5 km. Alleen stonden M., zijn broertje en zijn vader een heel stuk naar voren, waar ik mooi aansloot in de middenmoot. Zo kon ik heerlijk mijn eigen tempo lopen. Ik zou niet te snel gaan omdat ik bij de ander zou willen blijven en zij zouden niet te langzaam gaan voor hun doen omdat ze bij mij wilden blijven. Ideaal. Ik merkte ook echt dat ik lekker in mijn tempo zat en dat is heel prettig.
Minder fijne dingen, het zandpad
Toch vielen mij een aantal minder fijne dingen op tijdens het hardlopen. Allereerst dat stomme zand. Tijdens de 5 km is er zo’n kilometer lang een zandpad. Echt, wie heeft dat verzonnen? Je loop in mul zand als het niet geregend heeft, er zitten kuilen in er liggen graspollen. Als je kapotte knieën of enkels wilt dan moet je daar dus even langs gaan.
Een hijgend paard
Tijdens die hele lange kilometer (echt het leek de langste kilometer van het hele stuk voor mij) had ik ook een hijgend paard achter me rennen. Ik had vast een fijn tempo voor haar (bleek later toen ik iets langzamer ging zodat ze er wel langs moest), maar wat is dat irritant. Iemand die al achter zijn adem zit en nog door gaat (heel bewonderenswaardig). Maar er komt met toch een geluid uit dan. Dat bracht mij wel een beetje uit balans. Gelukkig voor mij ging ze toch langs me heen toen ik iets verzwakte in tempo.
Het is geen 5 km
Wij hebben ons opgegeven voor de 5 km. Of eigenlijk heeft mijn schoonvader dat gedaan. Maar wat verbaasd je als je denkt bij de finish te komen? Deze staat nog zo’n ruim 300 meter verder! Dus eigenlijk is de 5 km helemaal geen 5 km. En dan zetten ze er ook nog leuk zo’n bord neer dat je de 5 km hebt bereikt. Dat gaat mentaal opbreken. Een goeie tip voor de organisatie: laat dat bord maar gewoon weg! Want 300 meter is echt nog een heel lang stuk kan ik je vertellen.
De finish
Maar ik heb de finish bereikt. Niet in een tijd die ik wilde in eerste instantie, namelijk 36:30. Maar met alles in mijn achterhoofd wat er de laatste weken tussen kwam, rug klachten, buikgriep, korte nachten ivm wakkere kinderen, vond ik dat super goed. Daarbij heb ik ook geen 1 keer gestopt met rennen. Mijn tempo wel iets aangepast, maar niet gestopt. Dat is al een verbetering t.o.v. de vorige keer dat ik hem liep (dat was in 2012). Al liep ik hem toen in 36:25. Met veel aanmoediging van zwager, schoonvader en vriendlief. Maar ik ben trots, ik was er en ik heb het toch maar even gedaan. Voor mijn kindjes.
Hebben jullie wel eens meegedaan met een hardloopwedstrijd? Loop je dan graag samen of liever alleen?
