Al een tijdje twijfelde ik of ik hier wel over moest bloggen. Ik wil eigenlijk niemand voor het hoofd stoten, maar doen ze dat dan niet bij mij? Eigenlijk wel. Heel eerlijk doet het mij zelfs een beetje pijn. Net of mijn dochter niet belangrijk genoeg is om aandacht aan te schenken. Zij is dan misschien mijn tweede kindje, maar ik vind dat nog net zo bijzonder en speciaal als de eerste. Ik hoop dat de mensen hier iets van leren. En heel misschien voelen de mensen uit mijn omgeving zich wel aangesproken en zorgen zij dat dit hen nooit weer overkomt.
Moeder worden
Ik zal bij het begin beginnen. Toen Luca werd geboren kregen wij heel veel kaartjes en heel veel bezoek. Veel cadeautjes en heel veel aandacht. Ik vind dat leuk. Ik hou van een vol huis en vind het gezellig als er mensen aan komen bij ons (niet langs nee, dan kunnen we alleen zwaaien). Ik was dan ook helemaal in mijn element tijdens deze dagen. Nu waren er ook toen wel vrienden die het af lieten weten. Wat ik zo jammer vond. Het krijgen van een kind is zo iets bijzonders dat je dat graag met je vrienden wilt delen. Maar helaas dachten sommige daar anders over. Misschien toch geen echte vrienden?
De tweede zwangerschap
Toen was ik zwanger van Nola. Ik was super blij, na een zoon kregen wij nu ook een dochter. Wat een geschenk was dat. Ik had me al helemaal ingesteld op het zijn van een jongensmoeder en dan kreeg ik een dochter. Helemaal geweldig vond ik het en ik kon dan ook niet wachten om haar te ontmoeten en aan iedereen te laten zien. Toen zij werd geboren heb ik veel mensen in de loop van de week daar kennis van laten nemen. Ja we waren niet zo snel. We genoten intens van ons gezin en onze kinderen.
De aandacht die niet kwam
De kaarten bleven niet stomen. Dit waren er bij Nola vrij weinig. Geen probleem, de ‘echte’ post gaat er toch een beetje uit. Maar jammer is het wel. Ik kreeg van vele mensen te horen ‘ja we komen later wel op visite hoor!’. Dat later moet nu, ruim 9 maanden verder, nog komen. Dat zijn niet alleen de vage kennissen en de buren waar we zo nu en dan buiten eens een praatje mee maken. Ook mensen van wie we dachten dat het onze vrienden waren zijn nog niet geweest. En weet je, dat steekt toch wel een beetje. Zeker als jij wel aandacht geeft aan hun kind(eren). Wij willen ons meestal niet laten kennen, maar ik heb er van geleerd.
Vergelijken of niet
We proberen onze kinderen dat je niet mag vergelijken. Wat gij niet wilt dat u geschied, doet dat ook een ander niet. Dus zouden wij bij iedereen op kraamvisite moeten gaan, ook als zij geen aandacht aan onze kinderen geven. Zouden we langs moeten gaan als het niet goed gaat met mensen, terwijl ze nooit bij ons op visite komen om te kijken hoe het gaat. Ik pas er voor. Op dit moment kies ik gewoon maar even voor mezelf. En ja, dan vergelijk ik toch een beetje. Daarnaast is dat ook een mooie bespaarpost. Het scheelt toch weer een cadeautje als je niet op kraamvisite gaat.
 |
| Samen staan we altijd sterk! |
Nola zal het zelf echt niet merken of door hebben. Maar wij wel. Ik heb nog geen geldboom gevonden dat we iedereen maar van spullen kunnen gaan voorzien. En aandacht voor de belangrijkste personen in mijn leven, mijn kinderen, mag ik toch wel verwachten van mijn vrienden. Misschien bedenk ik nog een leuke actie voor de verjaardag van Nola. In de hoop dat er mensen zijn die het herkennen en dat we een statement kunnen maken. Dat lijkt me wel wat.
Heb jij gemerkt dat er minder aandacht was bij de geboorte van een tweede of volgend kindje? Wat vond je daar van? Ik lees graag jullie reacties.
2 thoughts on “Mijn kinderen zijn bijzonder!”