Mijn verhaal: de kraamweek

Een tijdje geleden plaatste ik al mijn bevallingsverhaal. Daarin kun je lezen hoe de keizersnede is gegaan. Maar als eenmaal de operatie voorbij is begint je kraamweek. Iets anders dan bij een ‘gewone’ bevalling, al kan deze natuurlijk ook heel naar verlopen dat je toch in het ziekenhuis moet blijven. Vandaag wil ik jullie graag vertellen hoe mijn kraamweek was. 

In het ziekenhuis
Toen we op de kamer kwamen lag Nola lekker bij mij. Eerst heel even samen zijn, met z’n drieën. Toen als eerste mijn schoonvader gebeld omdat Luca daar was. We wilden graag dat hij als eerste zijn zusje zou zien. Ze waren net thuis van school en even aan het eten. Daarna zouden ze komen. Toen hebben we mijn ouders gebeld en daarna hebben we nog even rust gehouden. Later op de middag de broers, zusje en oma’s gebeld om hun het mooie nieuws te vertellen.

We hebben besloten het bezoek niet te veel te laten zijn. De broers en zusje met aanhang mogen 1 keer komen in de tijd dat wij in het ziekenhuis liggen. Verder maximaal 3 personen per keer op bezoek. Luca heeft voorrang, uiteraard. Luca kwam rond 1 uur die donderdag samen met mijn schoonvader. Hij vond er maar niets aan. M. is toen snel met hem naar beneden gegaan om in de hal wat te ‘spelen’. Dat beviel Luca beter. 

Pijn
Met mij ging het toen nog aardig goed. De ruggenprik werkte nog dus ik had weinig last. Al is lachen na zo’n operatie gewoon geen goed idee. Nola lag bij mij en ik heb haar ook niet meer los gelaten. Er zullen vast mensen zijn geweest die eerste dagen die teleurgesteld waren dat ze haar niet even mochten vast houden, maar het voelde zo goed voor ons. Helaas werd de pijn bij mij steeds erger, ondanks de morfinepomp. Het enige wat ze konden zeggen was dat het er goed uit zag en het waarschijnlijk kwam door het vorige litteken en littekenweefsel. Meer morfine spuiten dus. Uiteindelijk lag ik een beetje stoned te wezen, maar het hielp.

Na 00:00 uur heb ik geen shot morfine meer genomen. Ik wilde de volgende dag zo snel mogelijk van de pijnstilling (morfine, de pilletjes niet) af en wilde graag zelf weer douchen. Dat was dus mijn plan van aanpak. Snel volgens de verpleegkundige, maar als het ging mocht ik best zelf douchen. Voor mij kwam dat als verrassing, want met de keizersnee van Luca moest ik de dag erna gewoon bed uit en douchen. Afijn, ik ging douchen. Dat was wat zwaar, maar met hulp ging het wel. Ook zelf naar de wc ging redelijk en ik kon aardig mijn bed uit komen. Eerst nog wel met wat hulp, maar al snel ging het zelf.

Mijn schatjes. Twee van de drie tenminste.

Eind van de dag heb ik gevraagd wanneer we naar huis mochten. Ik had het wel gezien daar en wilde ook graag weer samen met Luca zijn. Als alles goed zou gaan en we toestemming van de verloskundige en kraamzorg kregen dan mochten we de dag erna naar huis. Op zaterdag hebben we beide gebeld en kregen we toestemming om naar huis te gaan. Even leek het nog afgeblazen te worden. Ik moest naar de wc, maar kon mijn bed niet meer uit komen van de pijn. Wauw, echt zo veel pijn had ik nog niet gehad. Bleek dat ik gewoon eerder naar de wc had moeten gaan. Toen ik naar de wc was geweest, mijn blaas dus weer was gekrompen, was de pijn ook weer weg. 

Weer thuis
Die middag zaten we weer thuis, 1,5 dag na de keizersnee. Heerlijk in ons eigen huis, eigen bed en eigen spullen. Heerlijk douchen in onze eigen douche. Wat ik toen al weer helemaal zelf deed. Na het douchen was ik kapot, maar toch had ik het maar mooi zelf al weer gedaan. Luca kwam even gezellig langs, maar bleef die nacht nog even bij opa slapen. Zo konden wij even wennen aan het thuis zijn en echt alles zelf doen. In het ziekenhuis krijg je toch wat hulp. Die zondag werden we weer herenigd met elkaar en bleef Luca mooi bij ons thuis. 

De rest van de week ging eigenlijk hetzelfde. Toen we thuis kwamen hebben we het bezoek hetzelfde laten door gaan als in het ziekenhuis. Maximaal 3 personen per keer, tussen 12 en 3 geen bezoek en na 6 uur ook geen bezoek meer. De avond lekker voor ons gezin, zodat we Luca zoveel mogelijk stabiliteit en gewoonte mee konden geven. Het was al een hele verandering voor hem dat er ineens een baby in huis kwam. We betrokken hem bij de verzorging van Nola als hij dat wilde, maar lieten hem vooral zijn eigen gang gaan. 

De verzorging en het herstel
De kraamverzorgster was aardig. Ach er is altijd wel iets op aan te merken. Wat ze deed, deed ze goed. Soms ging het niet allemaal even snel, veel aandacht voor Luca was er niet. Gelukkig was M. gewoon thuis zodat hij Luca mooi aandacht kon geven. Nola deed wat ze wilde en liet zich niets vertellen. Drinken deed ze prima, maar geen grote hoeveelheden. Ze groeide wel, maar niet enorm hard. Ze sliep wel heel veel, eigenlijk ook wel prettig. Toen na 10 dagen de kraamverzorgster weer naar huis ging en M. weer aan het werk moest begon het echte gewone leven weer. 

Na een keizersnee kan dat best snel zijn. Gelukkig ging het allemaal aardig goed. Luca was een echte peuter

, maar hij is redelijk zelfstandig. Hulp hadden we ook genoeg, mijn moeder kwam een dag helpen, mijn zusje is nog een ochtend geweest en mijn schoonvader heeft Luca de eerste dag dat ik alleen was naar school gebracht en weer opgehaald. Al snel had ik geen pijn meer en stopte ik ook ineens met alle pijnstillers. Na 4 weken kon ik Luca ook weer redelijk tillen, te snel dat weet ik. Soms kun je echter niet anders. Dat zal vast de reden zijn dat ik iets langer een gevoelige buik had. 

En nu, het enige dat nog herinnert aan de keizersnee is het litteken op mijn buik. Een mooie streep die op een punt kruist met het litteken van Luca. Mooi verweven in elkaar, beiden uit mijn buik gehaald. Beide mijn kindjes. Beide littekens om trots op te zijn. 

Hoe hebben jullie je kraamweek ervaren? Hadden jullie ook tijden dat het kraambezoek welkom was en juist ook een tijd (bijvoorbeeld avond) speciaal voor jullie zelf als gezin? Ik lees het graag in een reactie.