Het is vroeg in de ochtend. Ik scroll wat op Facebook en zie een artikel van de Gelderlander. Die ik verder niet kan lezen op het eerste stukje na. Een voetbalvereniging heeft een team opgeheven omdat er geen trainers zijn. Ouders en kinderen zijn boos. Ik ga door naar de reacties. Wat ik daar lees gaat in mijn beleving alle normen en waarden te buiten. Wat een veroordelingen naar ouders, naar elkaar.
Helpen, extra betalen of geen lidmaatschap
Scholen, kerken en verenigingen draaien op vrijwilligers. Of scholen natuurlijk niet helemaal, maar voor uitjes vaak wel. Zonder vrijwilligers hebben we geen uitjes, geen sport en geen activiteiten voor de kinderen bij school en kerk. Wat ik vooral las in de comments was commentaar naar ouders. Ze hadden maar geen kinderen moeten nemen (oh wat heb ik een hekel aan dat woord, een kind krijg je. Het is geen vanzelfsprekendheid). Ze moeten tijd vrijmaken en niet lui doen. Ze moeten betrokken zijn. Vrij nemen van hun werk. En anders maar extra betalen of hun kind moet bij de club geweigerd worden.
Oordelen zonder achtergrond
Uit bovenstaande begrijp je vast dat er voor veel oordelen waren. Oordelen over ouders die niet helpen. Als ik zie hoe het gaat bij onze oudste op de voetbal. Tja, ik snap best waarom ouders niet helpen. Tijden om te trainen zijn vrij beroerd. Onder etenstijd of onder bedtijd van jongere kinderen. Wellicht zelfs onder werktijd. Ze kunnen ook gewoon om 5 uur moeten trainen. Twee keer per week trainen, ook nog de zaterdag voor de wedstrijd. Er wordt nogal wat van je verwacht. En vaak weten we niet eens precies waarom een ouder niet kan helpen. Oordelen zonder dat je het verhaal kent. Een trend die ik de laatste paar jaren helaas vaak zie.
Beide ouders werken om rond te komen
Tegenwoordig is het werken van beide ouders een must. Je kunt anders niet eens lid zijn van een sportclub. Ook stimuleert de overheid dat beide ouders, liefst fulltime, werken. Daarnaast moet het huishouden gedaan worden. De boodschappen geregeld. En dat je beide werkt betekend niet dat je het geld hebt om te laten bezorgen. Het leven an sich wordt al zo duur en druk dat er bijna geen ruimte over blijft om te helpen. In dat kleine beetje vrije tijd dat je nog hebt. Daarbij is helpen op school veelal onder werktijd. Zo veel vrije dagen heb je nu ook weer niet om steeds maar vrij te nemen om te helpen.
Stop met oordelen start met vragen
Wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen. Stop met oordelen. Start eerst eens met vragen. Waarom helpt die moeder niet. Misschien zorgt ze voor haar ouders, zijn er jongere kinderen of gaat ze direct door boodschappen doen omdat er anders geen tijd is. Misschien heeft het gezin net genoeg geld dat kinderen lid kunnen worden en is vader druk aan het werk in de avonden en/of weekenden. Misschien is een van de ouders wel ziek, misschien zelfs chronisch ziek. Heb je er al eens naar gevraagd als er ouders zijn die niet helpen? En vertrouw ze dan gewoon. Vraag niet om bewijzen. Ouders willen vaak wel betrokken zijn en helpen. Het kan/ lukt alleen niet altijd.
Denk in oplossingen
Oke ik moet eerlijk zeggen dat dit niet mijn sterkste kant is. En soms wil ik ook gewoon mijn ongenoegen uiten. Maar het is veel effectiever om in oplossingen te denken. Ze kunnen geen training geven, maar misschien wel de tenues wassen op zaterdag. Ze kunnen misschien wel coach, scheids of grensrechter zijn wanneer ze toch komen kijken op zaterdag. Misschien is papa heel handig en kan hij iets repareren wanneer iets kapot is. Of bij balsporten ballen oppompen als ze zacht zijn (of standaard eens in de maand of twee maanden ofzo). Wanneer je samen met ouders gaat zitten en bespreken kom je veel verder dan wanneer je blijft verwijten zonder concrete oplossingen.
Zit jouw kind op een sport waarbij je mag helpen? Wat vind jij van een verplichting om te helpen?
