Je leest er vaak over, de overgang van geen naar 1 kind en de overgang van 1 naar 2 kinderen. Meestal vinden ouders de overgang van geen naar 1 zwaarder. Dus dat had ik ook verwacht. Boy, I was wrong! Ik vond de overgang van 1 naar 2 in het begin echt verschrikkelijk hoor. Niet omdat mijn kinderen zo vervelend waren. Niet omdat ik het niet leuk vond. Maar jeetje, dat weinige slapen is niets voor een chronisch zieke.
Ritme met 1 kind
Mijn ritme met Luca alleen was heerlijk. Op tijd slapen en samen met hem wakker worden. We hadden een konijntje voor hem zodat hij wist wanneer hij er uit mocht komen. Dit was om 7 uur in de ochtend, voordat iedereen gaat denken dat we hem lekker expres tot 9 uur in bed lieten. Daar doen onze kinderen niet aan en Luca toen dus ook niet. Maar dat gaf niet, want ik sliep aardig. Op het laatste in de zwangerschap sliep ik wel slecht, maar ik had toen maar 1 kind en kon de aandacht goed aan hem geven. Als hij naar de peuterspeelzaal was had ik even rust (4 ochtenden per week).
En toen kwam de baby erbij en was het drama
Nu is drama misschien een groot woord, maar het was wel zwaar. Luca is nooit een uitslaper geweest en dat was hij toen ook niet. Nola had natuurlijk haar voedingen nodig, ook in de nacht. En ook zij was geen uitslaper. De ochtenden dat ik vanaf 5 uur op was met 1 of 2 kinderen waren er meer dan dat ik uit kon slapen. Vaak bracht ik Nola weer naar bed en kon ik Luca er uit halen. Bijna dan, maar voor een half uurtje ga ik niet slapen. Dan wordt ik nog brakker wakker dan wanneer ik wakker blijf. Nee, dat was geen fijne tijd.
Wat maakte de overgang van 1 naar 2 kinderen nog meer zwaarder
Met Luca alleen kon ik me aanpassen aan zijn ritme, met hem mee slapen overdag om wat bij te tanken. Had ik even tijd voor mezelf als hij sliep. Nu sliep hij vrij snel niet meer in de middag, maar toch. Even tijd voor mij was heel fijn. Met Nola erbij kon ik me niet aan haar ritme aanpassen. Zij moest mee in het ritme dat er al was. Ze sliep iets langer nog in de middag, maar ook dan kon ik niet slapen want Luca sliep niet meer. Dat was dan even tijd voor mij en Luca samen. Super fijn ook natuurlijk, maar het brak me op hoor.
Toch zou ik het niet anders willen
Uiteindelijk ben ik toch blij dat we de kinderen met dit leeftijdsverschil hebben mogen krijgen. Ze kunnen vaak niet zonder elkaar (soms ook niet met), komen voor elkaar op en hebben echt wat aan elkaar. En nu, de nachten zijn beter (goed kan ik het nog niet noemen want meestal moet ik er minstens 1 keer uit omdat er 1 naar de wc moet). Mark slaapt overigens prima hoor. Hoe doen mannen dat toch? En laat ik over die nachten dat Mark aan het werk is maar niet praten. Alsof ze weten dat je alleen bent hoor. Ze roepen vaker, zijn eerder wakker. Toen Nola net geboren was, was dat zo en dat is zo gebleven.
Hoe vond jij de overgang van geen naar 1 kind en de overgang van 1 naar 2 kinderen?
