Daar zit ik dan, een beetje vooruit starend in het niets. Gedachten die overal heen vliegen. Verdriet, onmacht en schuldgevoel wisselen elkaar in rap tempo af. Ik heb toch twee gezonde kinderen?! Ik heb toch een zoon en een dochter?! Waarom is dit gevoel dan zo enorm sterk dat het bijna niet te bedwingen is? Nou, je vind je kinderen gewoon zo leuk dat je er graag nog een zou willen krijgen, zei ze.
Gezin van drie
Daar sloeg ze de spijker wel een beetje op zijn kop. Is het altijd gezellig dan, hier in huis? Luisteren onze kinderen dan zo enorm goed? Nee, natuurlijk niet. Maar daar zijn het toch ook kinderen voor?! Kinderen leren, groeien en tasten af. Dat doen ze niet door altijd maar braaf te doen wat we zeggen. Dan wordt groeien en ontwikkelen wat lastiger, omdat ze enkel doen wat wij willen. Ze leren niet te luisteren naar hun eigen gevoel, zelf een keuze te maken en hun eigen weg te volgen op die manier.
Wees toch dankbaar voor wat je hebt
Maar ik voel me dan zo ondankbaar en schuldig naar de andere twee. Alsof ze niet genoeg zijn. Er liep inmiddels een traan over mijn wangen. Maar dat is toch helemaal niet wat je zegt zei ze me. Je zegt niet dat je kinderen niet leuk genoeg zijn en je nog een kindje wilt. Nee, ze zijn juist zo leuk dat je dat graag nog eens zou willen krijgen. Een ander point of view. Want dat ik dankbaar ben voor die twee van ons is wel duidelijk. Helaas is dat in de maatschappij waarin we leven niet direct geaccepteerd.
Accepteren en dankbaar zijn
Ik las een verhaal over een moeder die hetzelfde gevoel had. De reacties waren niet mis. ‘je bent ondankbaar’, ‘wees blij met wat je wel hebt’ en ‘sommige mensen kunnen helemaal geen kinderen krijgen’. Het zegt meer over de persoon die deze reactie plaats. Blijkbaar wordt er een pijnpunt geraakt. In deze maakbare wereld vol snel leven en stress is het krijgen van kinderen toch niet zo maakbaar. Maar de dankbaarheid moet dan toch zegevieren en je wens en verdriet uitspreken voor iets dat niet is is een taboe. Iets waarop anderen gaan moddergooien.
Mijn hart vult zich met dankbaarheid
Dat andere point of view én erover praten helpt mij. Mijn hart vult zich met dankbaarheid wanneer ik onze kinderen zie. Die twee hebben wij mogen krijgen. Een deel van mij en een deel van mijn man. Wat een bijzondere mooie personen zijn daaruit voortgekomen. Twee totaal verschillende types, karakters en uiterlijke kenmerken. Zo verschillend en toch zo verbonden. Ja, dankbaar ben ik zeker. Maar rouwen om wat er niet is en niet zal komen mag ook.
Ik sluit mijn ogen en bid. Wilt U mijn hart vervullen? Wilt U bij mij en mijn gezin zijn. En als het toch Uw weg was, zal er nog een kindje in ons leven komen. Op welke manier dan ook. Maar laat me alstublieft Uw weg zien. Amen.
Be kind
Ps. De ene situatie is niet erger dan de andere. Laten we het moddergooien alsjeblieft achterwege laten en elkaar steunen. Wanneer iemand geen kinderen heeft mogen krijgen, wanneer iemand haar leven anders ziet ontvouwen dan ze bedacht had, wanneer iemand haar hart lucht. Gewoon altijd. Probeer het eens van een ander point of view te bekijken en wees lief voor elkaar.
