Was ik me nog zo voornemens om elke week een mooie update te plaatsen en jullie zo op de hoogte houden van onze zwangerschap. Helaas heb ik gewoon echt te weinig energie en tijd om te bloggen. Luca vraagt veel aandacht, zeker met dit warme weer, en ik ben ook heel erg moe. Geeft helemaal niets, er gebeurt natuurlijk een hoop in mijn lijf. Ik heb alleen wel even mijn idealen qua bloggen los moeten laten. Dus zo af en toe komt er iets leuks online, voornamelijk kind en zwanger gerelateerd.
Nu eerst maar eens de update. Inmiddels ben ik al weer 20 weken zwanger, gewoon al weer op de helft. Wat gaat de tijd toch snel. Ik ben niet meer misselijk, wat echt een hele opluchting is. De energie die terug komt, zoals vele zeggen, heb ik helaas niet. Ik ben nog steeds erg moe en rust veel. Dat laatste ook omdat ik heel veel harde buiken heb. Na een boodschapje doe of de was opvouwen is het wel weer tijd om even te gaan rusten vanwege de harde buiken. We doen het dus maar rustig aan, geen enkel probleem natuurlijk met dit warme weer.
Afgelopen week hebben we ook de 20 weken echo gehad. Om ons heen hoor je toch steeds meer
verhalen dat het niet altijd helemaal goed is bij deze echo. Ik vind het echt heel knap en bewonderenswaardig dat deze verhalen gedeeld worden. Het is namelijk niet altijd rozengeur en maneschijn. Al zorgde dat toch ook wel voor wat zenuwen bij mij. Zou het met ons kindje wel goed zijn? Ik herinner me nog van de echo bij Luca dat ik heel zenuwachtig was en dat ik er echt niet van kon genieten. Ik lag de hele tijd gespannen te wachten of er iets fout zou zijn. Dat wilde ik niet meer en ik kon me gelukkig goed ontspannen. We hadden dan ook een hele leuke echoscopiste.
 |
| Buikfoto met 20 weken. |
Ze keek alles na en legde heel erg veel uit. Gelukkig zag alles er goed uit. Je hebt natuurlijk niet 100% zekerheid, we hebben in de eerste maanden ook niets laten onderzoeken, maar voor nu vinden wij dit meer dan genoeg. Het hartje klopt en ziet er perfect uit. Kamers die mooi gescheiden zijn en bloedvaten die er goed uitzien. De hersenen die er goed uit zien en voor ze het nu kon zien geen hazelip. Qua metingen was ook alles goed. Hoofdje was gemiddeld en buik en beentje zelfs iets boven gemiddeld. Hele geruststelling aangezien Luca met de geboorte maar 2630 gram woog (bij 40 weken precies). We moesten ook even de andere kant op kijken, want zo kon ze even kijken wat het geslacht van ons kindje is. We wilden dit niet direct weten maar graag op een briefje in een envelop.
We moesten ook naar de afspraak bij de gynaecoloog afgelopen dinsdag. Voor mij heel spannend. Het is de plek waar ik vind dat het mis is gegaan bij de bevalling van Luca. Waar ze mij aan me lot hebben overgelaten en waar veel steken zijn blijven liggen. Het voorstel van de verloskundige was dat de groei echo’s door de gynaecoloog zouden worden uitgevoerd en de controles verder door hen. Ik wilde graag weer bij hun onder controle omdat ik daar met een fijn en positief gevoel aan terug denk. In de wachtkamer van de gynaecoloog werd ik al weer helemaal zenuwachtig.
En toen was direct het hoge woord eruit. Hij zei: ‘Het antwoord op de eerste vraag is ja en de tweede is nee.’. En ik maar hard denken wat vraag 1 en 2 ook weer waren. Hij had namelijk de brief gelezen die de verloskundige voor hem had geschreven. Vraag 1 bleek te gaan om de keizersnede die ik graag wil. Daar was hij heel makkelijk in en ik ontspande mij een beetje. Hij vond, omdat ik eerder een ks
had gehad, dat dit geen enkel probleem was. Wel moest ik me er bewust van zijn dat ik na een 2e ks nooit meer ‘gewoon’ zou kunnen bevallen. Vraag 2 bleef was hem betreft nee en dat ging over het gecombineerd onder controle staan.
 |
| Spulletjes die we meekregen in het ZH. |
Luca was bij de geboorte natuurlijk erg klein. 98% van de kinderen is bij de zelfde termijn en geboorte groter dan dat hij was (de andere 2% is nog kleiner). En als een moeder eenmaal kleine kindjes maakt dan is kans op herhaling groot. Daarom vond hij dat er meer controle moest zijn en we beter enkel in het ziekenhuis konden blijven qua controle. Natuurlijk bleef de beslissing bij ons als ouders, maar zo zei hij ‘als het mijn kind was zou ik het risico niet nemen’. En daar had hij een punt. Het belang van ons kindje staat voorop. Dus hebben we besloten, in goed overleg met de gynaecoloog en met duidelijke afspraken dat we toch bij hem onder controle blijven. Alleen bij hem, behoudens zijn vakantie natuurlijk. Hij snapte wel wat ik bedoelde na het verhaal gedaan te hebben en wilde proberen of ik aan het eind van deze zwangerschap fan van de afdeling zou zijn. Ik ben benieuwd, hij heeft nog minder dan 20 weken de tijd haha.
Dat was dus wel weer een weekje. Met heel goed nieuws over de gezondheid van ons kindje, een geslacht op de foto en toch onder controle bij de gynaecoloog. Stiekem vind ik het altijd leuk om te horen wat andere denken dat wij krijgen qua geslacht van ons kindje. Heb jij een idee? Misschien heb je er ook een naam bij? Laat het weten in een reactie. Nadat we het onze familie hebben verteld deel ik het ook op mijn blog.
