The bold type, vele zullen deze serie wel kennen. Je kijkt hem nu bij Netflix. Er staan 4 seizoenen op en er komt nog een laatste seizoen, las ik laatst. Maar dat wil ik je niet vertellen. Of ook wel, want het is een toffe serie. Maar het zet me ook aan het denken. Kan ik net als hun zijn? Waarom wil ik net als hun zijn? Kan ik een ‘bold type’ zijn?
God makes no mistake
Het klinkt heel logisch. En het is ook zo. Wanneer een vriendin naar me toe zou komen dat ze anders zou willen zijn dan hoe ze is zou ik dit ook zeggen. Of eigenlijk iets in de trant van ‘maar je bent precies goed zoals je bent. Bijzonder en uniek gemaakt’. Waarom wil ik dit dan zelf toch wel? En helpt dat zinnetje voor geen meter.
Mooi, bijzonder en uniek
I know, ik leer het mijn kinderen. Ze zijn beide prachtig, mooi en uniek gemaakt. Bij de jongste hangt zelfs een poster met ‘ jij bent aardig, jij bent slim, jij bent belangrijk‘. Just in case. Maar zelf geloof ik dat niet. En wanneer ik het niet geloof, waarom zou mijn dochter (of zoon) dit dan geloven? Not gonna happen, right?!
Accepteren of veranderen
Terug naar het begin dus weer. Want als ik weet waarom ik ’the bold girl’ wil zijn dan heb ik mijn antwoord. Dan kan ik daar of iets aan veranderen of accepteren dat ik ben zoals ik ben. Waardoor ik niet meer dat type vrouw wil zijn en het dus mijn kinderen ook kan leren. Dat blijkt toch wat lastiger dan gedacht.
Just be fearless – bold type
Er is namelijk niet direct 1 reden waarom ik zo zou willen zijn. Het is het hele sfeertje, de vibe die er omheen hangt. Het fearless zijn. Het alles durven. Twee goede vriendinnen hebben, alles zeggen en ook de narigheid delen. Het kansen zien en pakken. Het succesvol doen wat ze willen doen. Een droom, een doel hebben. Oke, geen balans want ze werken bijna non-stop. Maar dat valt gewoon weg bij de rest.
Onzekerheid als drijfveer
Waarom ik zo wil zijn? Omdat ik nu te onzeker ben. Omdat ik denk dat ik iets niet kan voordat ik het geprobeerd heb. Omdat ik mezelf al verontschuldig voordat ik iets zeg. Omdat ik ‘sorry’ zeg wanneer ik iets laat vallen als er niemand in de buurt is. Ik wil vol zelfvertrouwen voor mijn missie staan. Ik wil dat ook, wat zij doen.
Maar je vertrouwen op God dan?
Het is niet zo dat God mij gemaakt heeft als een onzeker type die geen kansen durft te pakken en alles door speelt. Nee, want Hij heeft het goede met me voor. Hij voed de vogels en laat de bomen en planten groeien. Hoeveel meer ben ik wel niet waard voor Hem? Dus waarom me tegen laten houden op Zijn weg. Met Zijn plan. Met God aan mijn zijde sta ik nooit alleen. Maar dan wel wanneer we Zijn weg gaan en niet direct wanneer we ons eigen plan uitvoeren.
Mijn eigen bold type
Het maakt niet uit hoe anderen over me denken. Want het gaat erom hoe Hij over mij denkt. Na elke misstap, na elke val mag ik terug komen. Hoe diep ik ook gezonken ben. Er is altijd een vis die me terug spuugt op het droge. Er is altijd een weg terug naar Hem. We mogen leven vanuit die overtuiging. Zodat alle sterren en stippen van ons afvallen. En het enkel nog uit maakt hoe Hij over ons denkt. Zodat we allemaal de beste versie van ons mogen zijn.
Gelukkig mogen we blijven leren. Blijven ontdekken. Blijven ‘kneden’ totdat we precies zijn wat Hij bedacht had voor ons. Als we dat ooit helemaal zullen bereiken.
Net als de tijdschriften met gefotoschopte modellen niet een realistisch beeld van de werkelijkheid weergeven, zijn dit soort series ook niet realistisch. Niemand is altijd Bold. Misschien heeft God een heel ander soort zelfbewustzijn voor ons voor ogen. Paulus zegt het zo: Want God heeft ons niet gegeven een geest van lafhartigheid, maar van kracht, van liefde en van bezonnenheid (1 Tim 1:7) Mooi hoe jij je hier naar uitstrekt in je Blog. Ik wens je Zijn zegen.